Każda rodzina ma swoją historię. Najpiękniejsze jest to, że te historie są nakreślone na piasku, nie wykute w granicie. To cudowne – ponieważ możemy je zmieniać.
– Diane Chamberlain
Rodzina to nie tylko te osoby, które są nam bliskie. Nie tylko te które nazywamy babcią, ojcem czy bratem. Są to często osoby, których nie znamy albo te, o których nigdy nie słyszeliśmy.
Zachęcamy was do przeszukania domowych archiwów, do obejrzenia pamiątek, starych zdjęć czy dokumentów. Może znajdziecie tam coś ciekawego albo odkryjecie rodzinną tajemnicę. Stwórzcie własne drzewo genealogiczne, żeby poznać i pokazać wasze korzenie. Zacznijmy jednak od definicji tego słowa.
Drzewo genealogiczne – rodowód, miało przy nadzwyczajnej wadze, jaką kładziono na ,”koligacje”, w każdej familii szlacheckiej miejsce poczesne; wykonywane przez domowników, przedstawiało drzewo, u którego dołu i korzeni jakiś bajeczny protoplasta (Palemon na Litwie, Krakus, Lech itp. w Polsce) z łona swego wypuszczał pień, na którego konarach i gałęziach wisiały w porządku genealogicznym kółka lub tarcze z wypisanymi nazwami (obok tarczy męża tarcza żony). Podobne tablice sztychowali też na miedzi artyści. Rozmiarami odznaczały się drzewa genealogiczne Sapiehów, Krasińskich, Radziwiłłów, Działyńskich, Toporczyków (dla wojewody A. Tarły, olejno na płótnie malowane w Palermo) itd. Prosta linia wedle pnia w górę idzie, boczne po gałęziach. Są to piękne nieraz okazy sztuki sztycharskiej, np. drzewo Sapiehów J. Myliusa z r. 1734, większe i mniejsze, z czterech blach złożone (egzemplarz większy około 3 łokci długości a 2 szerokości) i odbite na żółtej jedwabnej materii.
– Encyklopedia Staropolska opracował Aleksander Brückner Tom I
Fotografie ze zbiorów MZK
Polish